این مقاله یکی از مقالات مجموعه " آموزه های شناختی برای آموزش در دنیای مجازی" است.

 

چرا باید همدلی را جدی بگیریم؟

پس از آغاز قرنطینه و تعطیلی مدارس، انتقال به آموزش های مجازی با ابهام، عدم قطعیت، سردرگمی و شک و تردید در مورد خود و آینده همراه شد. ما وارد دنیایی شدیم که به آن تعلق نداشتیم و بسیاری از مهارت های ما برای آموزش دیگر قابل استفاده نبود. از سوی دیگر، هیچ کتابی وجود ندارد که کاملاً توضیح داده باشد چطور پیش دبستان تا پایه دوازدهم را به صورت مجازی درس بدهیم. از این رو، بسیاری از ما معلمان و دانش آموزان اوقات سختی را برای تدریس و یادگیری در خانه داشته ایم. اما، ما معلمان می توانیم فضایی برای شنیدن نگرانی ها و هدایت آن ها برای غلبه بر موانع خلق کنیم.

 

همچنین، دسترسی ما به حالات روحی و روانی دانش آموزانمان محدود شده است، اگرچه در صورت ملاقات نیز، روی پیشانی هیچ دانش آموزی ننوشته است که روزهای سختی را در خلال همه گیری می گذراند، چقدر اضطراب دارد، چقدر با مدیریت زمان مشکل دارد و یا شرایطی که در خانه برای آن ها پیش آمده چیست. حال، بیش از هر زمان دیگری، لازم است که از راهبردهای مؤثر ساختن ارتباطات استفاده کنیم. شاید بعضی از ما همواره از اهمیت همدلی آگاه بوده ایم و تلاش کرده ایم به دانش آموزان گوش دهیم. این موضوع در فضای کلاس درس چهره به چهره می تواند به صورت طبیعی رخ دهد، اما در فضای آموزش مجازی باید آن را به طور عمدی و آگاهانه ایجاد کنیم.

 

راهکارهای همدلانه برای موانع آموزش مجازی

 

۱. مشکلات مربوط به خواندن و درک پیام ها و متون نوشتاری

یک خطر عمده این است که فکر کنیم دانش آموزان مانند ما می توانند به سرعت پیام های نوشتاری را درک کنند، آن ها را تفسیر کنند و به آن ها پاسخ دهند، اما این در مورد همه دانش آموزان درست نیست.

 

راهکارها:

 

۱. پیام های نوشتاری را تا جای ممکن ساده و دقیق کنید.

 

۲. تا جایی که می توانید پیام های تصویری و صوتی را با پیام های متنی همراه کنید.

 

۳. از ابزارهایی که امکان تماس تصویری و چهره به چهره را فراهم می کنند استفاده کنید.

 

۴. اطلاعات نوشتاری را مرور کنید تا مطمئن شوید زبانی که به کار می برید به اندازه کافی برای دانش آموزان قابل فهم خواهد بود.

 

۲. مشکلات احتمالی پیش‌آمده برای خانواده ها

شاید اهمیت آموزش و مدرسه برای ما مسلم باشد، اما همه والدین در شرایطی نیستند که بتوانند چنین اهمیتی را، تا این اندازه، درک کنند. ما انتظار داریم والدین فضای مناسبی را برای آموزش مجازیِ دانش آموزان فراهم کنند؛ این در حالی است که فشارهای اقتصادی، خشونت خانگی و ناامیدی در مورد آینده از هر زمانی بیشتر شده است. برای همه خانواده ها میسر نیست ابزارهای کافی مورد نیاز و شرایط آرام در فضای خانه را فراهم کنند. بنابراین ممکن است گاهی به رغم گفتگو با خانواده و پیگیری مسائل دانش آموز شرایط مورد انتظار ایجاد نشود. در این حالت بهتر است که با رویکردی همدلانه با خانواده مواجه شویم و فرض را بر این بگذاریم که والدین بیشترین تلاش خود را به کار بسته اند.

 

راهکارها:

 

1. به والدین هم گوش دهید.

 

2. آن ها را از امکان های مختلف آگاه کنید.

 

3. در برنامه ریزی و کمک به تحصیل دانش آموزان به آن ها مشاوره های همدلانه دهید.

 

۳. بازبینی مسئولیت ها

زمانی که کارها گره می خورند و شرایط سخت می شوند تمایل ما به سرزنش دیگران افزایش می یابد. هیچ کدام از ما انتخاب نکرده ایم که در چنین شرایطی باشیم، اما شرایط همه گیری زندگی همه ما را تحت تأثیر قرار داده است. اکنون زمان سرزنش دانش آموزان، والدین و همکارانمان نیست. تلاش برای القای امید و داشتن رویکرد حل مسئله می تواند به ما کمک بیشتری کند.

 

 

منابع

 

Jorgensen, R. ( 2020, June 9). A Focus on Empathy in Distance Learning. From edutopia: https://www.edutopia.org/article/focus-empathy-distance-learning

 

Stephanie Jones, Rick Weissbourd, Suzanne Bouffard, Jennifer Kahn, Trisha Ross Anderson . (20). For Educators: How to Build Empathy and Strengthen Your School Community. From mcc.gse.harvard.edu: https://mcc.gse.harvard.edu/resources-for-educators/how-build-empathy-strengthen-school-community